Mijn naam is José Eduardo Guerrero Hoyos, Geboren in Colombia op 17 oktober 1991 geboren.
Ruim zes jaar geleden ben ik naar Nederland gekomen. Momenteel begin ik aan mijn laatste jaar van de priester opleiding,
Ons gezin bestaat nu uit vader, en drie kinderen, waarvan ik de jongste ben. Mijn moeder is onlangs, in december 2019, overleden. Ik ben opgegroeid in een katholieke familie maar niet praktiserend; mijn ouders lieten ons dopen en de eerste communie doen maar daarna werden we niet meer bij de kerk betrokken.
Maar ook ik heb mogen ervaren dat Gods wegen ondoorgrondelijk is! In de moeilijke periodes van mijn leven, mede door het feit dat ik een opstandige kerel was, zat ik in een diepe crisis, voor mij had het leven geen zin en mijn grootste vraag was: waar is God in mijn momenten van lijden?
Toen ik 13 was, kreeg ik een uitnodiging om enkele geloofsavonden te komen beleven. Hierin werd over de liefde van God verkondigd, een liefde voor alle mensen, vooral voor de zondaars; en die boodschap was voor mij totaal nieuw, want ik dacht dat God alleen van de heiligen hield. Zo kwam ik de leden van de neo-catecumenale weg tegen, een gemeenschap waarin het geloof met andere mensen van verschillende leeftijden of sociale status wordt beleefd en gevoed. Daar ontdekte ik de liefde van God als goede Vader voor mij. Maar mijn ouders waren tegen het feit dat ik naar de was teruggekeerd en dat veroorzaakte een “ware oorlog” van bijna 8 jaren lang.
Wat mijn roeping betreft: ik had vele plannen voor mijn leven, behalve priester te worden (in feite lachte ik de priesters uit), ik wilde trouwen, vele kinderen hebben, docent worden enz. Toen ik op de universiteit was voor mijn studies sociologie, ontdekte ik mijn roeping om priester te worden. Ik wilde dat niet maar de stem van God was sterker. Zo gaf de Heer mij de kans om op Hem volgen.
In 2012 liet ik mijn studies achterwege, begon ik met mijn opleiding in het grootseminarie Redemptoris Mater in Medellín, Colombia. In datzelfde jaar werd ik naar Nederland gezonden en in 2013 belandde ik hier; dat was voor mij een andere wereld, de cultuur, de mensen en de taal “mijn God wat soort taal is dat, dat taal zal ik nooit leren” …. Zo heb ik gezegd toen ik op Schiphol de eerste woorden in het Nederlands hoorde.
Vandaag, 6 jaar later ben ik heel dankbaar aan God omdat ik hier in Nederland ben, met de taal gaat het goed ondanks de moeilijkheden.
En jullie mogen weten… mijn ouders zijn allebei naar de kerk teruggekomen, ook dankzij de neocatechumenale weg, en na 30 jaar samenwonen, heeft God hen de genade van het huwelijk geschonken. Mijn moeder is ernstig ziek geworden in 2019 door longkanker, maar ze zei dat zij in de ziekte de nabijheid van God voelt, en dankzij het geloof kon zij ook deze pijnlijke ziekte verdragen.
Ik vraag jullie een gebed voor mij en voor mijn moeder.