Ieder van ons zal, ongetwijfeld, in het leven wel ergens naar streven. We hopen iets ‘te bereiken’! Een goede prestatie, carrière, enz… Van nature wil de mens er bij horen, iets betekenen. Maar we weten allemaal dat dit veel inzet vraagt, vaak afzien! Hoeveel moeite doen sporters niet om die prijs te behalen? Hoeveel tijd besteden leerlingen niet om hun studies te succesvol af te ronden?
Maar al die successen, zijn geen garantie voor de toekomst. We zullen moeten blijven strijden, want iedere dag opnieuw worden u en ik geconfronteerd met de harde werkelijkheid. Zozeer dat menigeen de moed verliest of z’n heil gaat zoeken op alternatieve wegen.
Op onze weg naar Pasen zijn we al heel eind gekomen. Maar we zijn er nog niet. Ook nu wordt nog doorzettingsvermogen gevraagd. De lezingen van deze dag spreken over Gods verbond met Zijn volk, nl. Hij zal een God voor hun zijn, op ieder moment. Zelfs op het moment dat dit volk het verbond overtreedt of verbreekt. En het resultaat van dit verbond van Gods liefde: de verheerlijking. Het woord verbond is niet iets wat we kunnen vergelijken met een contract, met een handtekening. Een verbond is een woord, gegeven met je hart, voor altijd! Ook al kost dat heel wat. En om dat verbond gestand te doen, weten we hoeveel Hij heeft moeten doorstaan.
“Als de graankorrel niet in de aarde valt…”. Zijn eigen leven heeft Hij voor ons gegeven.
We staan aan de vooravond van Pasen. Pasen is juist die heerlijkheid waarover het evangelie van vandaag spreekt. Je zou bijna kunnen spreken van een grote finale waar wij als christenen allen naar toe leven. Maar, we weten dat we, voordat we Pasen bereiken, eerst door Goede Vrijdag heen moeten. Wat mag de liturgie van deze dag voor u en voor mij toch een bemoediging zijn. Wie wij ook zijn, toch blijf God trouw aan Zijn verbond. Ook met ons. Lees verder ->