Voor velen in Gulpen en Wijlre is deken Bronneberg al lang een vertrouwd gezicht. In de andere parochies van het cluster, wat sinds 1 januari gevormd is, was dat nog wat minder. Daarom werd nader kennis gemaakt met de pastoor, onder andere door dit artikel, eerder dit jaar geschreven door Leo Jaspers. Het is te leuk om niet te delen met U, parochianen van Wijlre en Gulpen. Of U pastoor-deken Bronneberg al lang of nog maar kort kent, waarschijnlijk leert u toch nog wat nieuws….
Door Leo Jaspers:
Sinds 1 januari 2022 is het nieuw geformeerde parochiecluster Gulpen (Gulpen, Wijlre, Nijswiller, Eys, Wahlwiller, Slenaken, Epen en Mechelen) operationeel. Deken Paul Bronneberg is benoemd tot pastoor van dit cluster en als zodanig medeverantwoordelijk voor het reilen en zeilen binnen al die parochies. Bij het uitoefenen van die omvangrijke taak ondervindt hij steun van kapelaan Marthoma, diaken Siju, oud-pastoor Reijnen en mgr. Franssen. Tijd voor een voorstellingsronde met de welbespraakte, betrokken en joviale geestelijke die het samenwerkingsprincipe op basis van gelijkheid hoog in het vaandel heeft staan. De wieg van de geestelijke leider stond in het Braziliaanse plaatsje Paranapanema. Om fronsende wenkbrauwen voor te zijn, geeft hij zelf de verklaring voor die onverwachte realiteit: “Mijn ouders (vader geboren in Geleen en moeder in Altweerterheide) emigreerden met 6 kinderen (3 broers en 3 zussen) in de zestiger jaren als agrariër naar Brazilië om daar een nieuw agrarisch bedrijf te gaan runnen in die plaats Holambra II. “Daar kwam ik dus het gezin verblijden zodat de kinderteller op zeven finishte.” De jongste telg van het gezin Bronneberg groeide dus op als een echte Braziliaan, doorliep er de basisschool en zocht vervolgens zijn studerend heil op het klein seminarie 100 km verderop, waar de paters Theatijnen het onderwijs verzorgden. Een must als je een goede opleiding wilde volgen, want het lokale voortgezet onderwijs is in Brazilië meestal van inferieure kwaliteit. Dat betekende voor de kleine Paul nogal wat, want als intern student beperkten de ontmoetingen met het thuisfront zich vanaf dat moment tot vier vakantiesessies per jaar. Toch kijkt hij tevreden op die tijd terug en is volgens hem in die periode ook alvast de kiem gelegd voor een aanstaand priesterschap. Helemaal happy voelde hij zich toch niet, maar dat had een andere reden. Bronneberg: “Je bleef natuurlijk altijd, mede door je huidskleur, een buitenbeentje. Iedere blanke Europeaan ontving de kwalificatie Allemão (=Duitser). Bovendien stoorde ik me aan de toenemende klassentegenstelling arm-rijk binnen het dagelijkse maatschappelijke leven. Reden voor mij om eens mijn geluk in het vaderland van mijn ouders, broers en zussen te gaan beproeven”. Op 20-jarige leeftijd belandt onze ‘Braziliaanse Nederlander’ dan in juli 1986 op Nederlands grondgebied en neemt zijn intrek bij familie in Weert. Hij meldt zich vervolgens aan als priesterstudent op Rolduc en daarna gaat het rap. Zijn diakenwijding vindt plaats in 1993 en hij gaat als zodanig aan de slag in Horst. In 1994 voltooit hij zijn studie, ontvangt de priesterwijding en geeft als kapelaan het beste van zichzelf aan de parochianen in Horst. Hij voelt zich er helemaal happy. Maar Gods wegen zijn nu eenmaal ondoorgrondelijk en al in 1995 klopt de bisschop via zijn vicaris aan de deur om hem over te plaatsen naar Landgraaf, waar hij als kapelaan moet gaan opereren in de parochies ’t Eikske, Schaesberg en Leenhof. Die snelle verplaatsing vormde toch wel voor een mentaal opdoffertje voor de in Horst enthousiast begonnen priester. De spreekwoordelijke knop ging echter snel om en ook in zijn nieuwe standplaats voelde hij zich spoedig thuis en beleefde er mooie jaren. Vlak voor de eeuwwisseling werd Bronneberg als pastoor weggepromoveerd naar Nieuwdorp-Stein, waar later ook nog eens de parochies Kerensheide, oud-Stein, Urmond en Berg aan de Maas bij aansloten. “Hier voelde het als een vis in het water”, kijkt Bronneberg terug op dat tijdperk, waaraan in 2017 een door hem betreurd einde kwam. Als de dag van gisteren schildert Paul Bronneberg zijn bezoek aan vicaris Schnackers (verantwoordelijk voor de benoemingen in het bisdom) in Vlodrop. “Ik stapte vol optimisme zijn rijk van uurwerken voorziene werkkamer binnen in de veronderstelling dat ik er weer een parochie bijgevoegd zou krijgen. Maar nee, hoor. Hij viel meteen met de deur in huis en vertelde onomwonden dat hij mij als pastoor-deken naar de parochies Gulpen en Wijlre wilde sturen. Heb bedenktijd gevraagd en enkele slapeloze nachten doorgebracht. Ik zag de bui al hangen. Een dekenaat met 36 parochies gaan aanvoeren, waarin ook nog eens heel wat priesters met veel meer ervaring fungeerden. Was die klus niet te zwaar voor mij?”, lucht de pastoor zijn overwegingen. Een kennismakingsbijeenkomst met de kerkbestuurders van Gulpen en Wijlre nam echter alle twijfels weg. Hij stapte in die trein en kreeg de onvolprezen Indiase helpers Marthoma en Siju aan zijn zijde. Hun voornaamste zorg en aandachtspunt: Hoe kun je eeuwenoude kerkelijke tradities in deze tijd van ontkerkelijking en nijpend priestertekort overeind houden? “Door erin te geloven, zelf het goede voorbeeld te geven en naar vormen te zoeken om mensen er toch bij te blijven betrekken”, is de stellige overtuiging van Paul Bronneberg. Zelfs in de moeilijke coronatijd bleef hij die doelstelling trouw. Zo trok, ondanks de vele beperkingen, een 12- koppige processie door Wijlre met één afgevaardigde van elke deelnemende vereniging op gepaste afstand van elkaar lopend. Bij huizen waar zieken achter de ramen mee vierden, werd gestopt en op eigen wens de zegen uitgedeeld. De eucharistievieringen en rozenkransgebeden gingen online en konden in de huiskamers worden meebeleefd. Met Palmpasen ontvingen zieken, alleenstaanden en ouderen een paasboodschap met een palmtakje. Na afloop vielen er vele waarderende reacties van parochianen te noteren. In de vastentijd 2022 had de pastoor-deken weer een nieuwigheidje in petto. Hij organiseerde de zogenaamde ‘Ronde van de Veertigdagentijd’ in 8 etappes, online. De start op aswoensdag en de slotetappe in de paasnacht. Elke etappe in het teken van een wielren-gerelateerd thema als een valpartij, rustdag enz.
Daarin zien we de kenmerkende eigenschap van de pastoor: steeds weer zoeken naar manieren om met elkaar de kerkgemeenschap van God vorm te geven, uitgaan van mogelijkheden, gericht zijn op verbinding maken.