Deze dagen is het druk op het kerkhof! Velen komen de graven van dierbaren extra schoon maken, een bloemetje plaatsen of kaarsje ontsteken. Een dierbare vergeet je immers niet, zelfs wanneer we al jaren geleden afscheid moesten nemen.
Al wandelend over het kerkhof lees je de data van geboorte en sterven van de overledenen; ze getuigen van de vergankelijkheid van het mens-zijn hier op aarde. Soms is er een foto van de dierbare aangebracht op de steen, of een spreuk. Nabestaanden brengen bloemen naar het graf, staan er even bij stil en praten zelfs met hun overleden dierbaren, ook al beseft men dat men geen antwoorden zal krijgen. We willen het mooie en goede van onze dierbaren niet vergeten, maar levend houden! Het liefste zouden we een bij ieder graf een bankje willen hebben om even bij elkaar te zijn.
Uiteindelijk beseffen we dat het beste en het mooiste van onze dierbaren niet onder de grond ligt, maar in het hart van God en dat dragen we allemaal mee, generaties lang. De plek om even terug te denken aan onze dierbare mag er zijn. Zo wordt de ‘eeuwige rust’ van onze dierbaren reeds nu voor ons een beetje concreet. Het Licht van Gods barmhartigheid zal niet doven…
P. Bronneberg, pastoor-deken