De dagen worden korter, de avonden langer. En juist in die donkere tijd helpt de Adventstijd ons op weg naar Kerstmis: zo mag de maand december een maand zijn van verwachting, van uitzien naar licht. Advent is niet zomaar aftellen tot Kerstmis. Het is een tijd die ons uitnodigt om even stil te worden, om ruimte te maken in ons hart. In de drukte van voorbereidingen, versieringen en lijstjes, klinkt zacht de vraag: Waar zien wij eigenlijk naar uit?
We steken kaarsen op de adventskrans aan: één voor één, en met elke vlam wordt het iets lichter. Het zijn kleine tekens van hoop: tekens dat het licht sterker is dan het donker. En misschien geldt dat niet alleen voor de wereld om ons heen, maar ook voor ons eigen leven. Want ook in ons bestaan zijn er donkere momenten, tijden van wachten en zoeken.
De advent leert ons dat wachten niet leeg hoeft te zijn. Wachten kan ook groeien zijn in geloof, in liefde, in vertrouwen. Want vertrouwvol kijken we uit naar Kerstmis en met Kerstmis mogen we horen dat God niet op aarde komt met lawaai of groot vertoon, maar in het kleine, het stille, het onverwachte. Er wordt een Kind geboren in een kribbe, Gods eigen zoon!
Laten we in deze weken voor Kerst proberen om iets van die stilte te vinden, iets van die verwachting te bewaren. Dat we mensen mogen zijn die het licht niet alleen zoeken, maar het ook durven doorgeven met een vriendelijk woord, een klein gebaar, een beetje aandacht.
Zo bereiden we ons voor, stap voor stap, op het feest van het Licht dat in de wereld komt.
Patrick Lipsch, pastoor